Tekstweergave van WALD_1984_0043
Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
Grote
kökken.
Grote
kökken
hef".
Mien
zusken
was
geboorne!
Mien
moo
lag
in
de
veurkamer
in
'n
--in
mien
ogen--
groot
en
hoog
holten
lede-
kant
en
't
nieje
zusken
lag
in
'n
klein
beddeken
an
't
veutenende.
Wat
later
--ton
'k
wat
older
wazze--
had
ik
op
de
één
of
andere
manere
'n
heileg
ontzag
veur
dee
kamer.
Of
dat
noo
kwam
umdat
e
allene
broekt
wodn
as
'n
domeneer
of
'n
meister
van
schole
kwamp
of
dat
e
'n
bet
jen
defteg
der
oetzag,
wet
ik
neet.
'n
Halfhogen,
holten
schossteen
was
zwat
evarfd
en
luk
bewarkt.
Der
baovenop
stonn
twee
porseleinen
hunde
en
ne
klokke.
Baoven
dn
schossteen
heenk
'n
groot
spegel;
neet
zo
glad
tegen
de
mure,
maor
luk
veuraover.
'
t
Sailemandertjen
brann
allene
as
ter
volk
kwamp.
En
"volk"
was
neet
gewoon
onze
opoe
oet
Neede^of
ne
ome
of
tante;
nae,
dat
was
vrömd
vol
k.
In
't
midden
van
't
kaemerken
stonn
ne
eken
taofel
met
'n
old-Hollands
kleed
met
kweskes
en
door
ummehen
veer
rechte
holten
steule
met
van
dat
kunstleerachtege
grei
baomm
an
de
ruglönning
en
op
de
zitting,
'k
Zatte
nog
al
geerne
te
vriemelen
en
hadde
ontdekt
dat
ter
peerdehoor
of
zo
iets
onder
zat.
An
weerskanten
van
't
raam
stonn
nog
twee
gemakssteule.
't
Waren
dezelfden
as
dee
urn
de
taofele,
allene
zatn
der
armlönninge
an.
Op
't
thee-
kas
jen
ston
wat
scheurdewark;
'n
ech
servies
hadn
ze
bie
ons
hoes
neet.
Op
de
holten
vloere
lae
zeil
en
onder
de
taofele
'n
kleed
met
kweskes;
veur
de
roeten
heengn
witte
gedienn
en
'k
wette
nog
dat
dee
nao
't
wasken
deur
den
stiefsel
gingn
en
in
veerkantn
estrekkene
wodn.
't
Wodn
dan
in
't
lange
op-evoolne
en
dan
in
dwas
nog
'n
maol
of
wat.
Dan
ging
't
lezer
der
aoverhen.
A'j
't
dan
weer
lös
vooln,
JL
2
3
ha1j
van
dee
blökke.
Heel
mooi
von
ik
onze
aovergedienn:
dat
waren
van
dee
heurege,
broene
gedienn
met
holtn
ringn
der
baovenan.
Dee
ringn
leepn
dan
aover
ne
broenen,
ronden
stok
met
an^
weerskanten
van
dee
dikke,
ronde
klösse.
't
Zal
wal
in
1943
of
1944
ewes
waenn,
too
alles
anders
wodn.
'k
Zatte
in
de
eerste
klasse
van
de
legere
schole
en
dee
schole
was
dichte.
Eén
keer
in
de
wekke
kwamp
onze
juffrouw
ons
les-
geven:
met
'n
paar
andere
kindere
oet
de
buurte
kregen
wie
dan
'n
betjen
rekkenen
en
taal.
Dat
was
altied
biej
één
van
de
vief
kindere
an
hoes.
Biej
ons
gebeurn
dat
in
de
veurkamer.
's
Mons
ging
dan
bietieds
de
kachel
an,
't
kleed
wodn
van
de
taofele
ehaald
en
der
wodn
nog
wat
steule
biej
oet
de
kökkene
ehaald.
Dan
kon
't
gebeuren.
Nao
dn
Oorlog
deenn
onze
veurkamer
as
hoeskamer
veur
leu
oet
't
westn:
"Stadsen",
zeien
ze
doortegen.
Hoo
dee
leu
bie
ons#
kwamm,
wet
ik
neet,
maor
da'w
der
volle
schik
met
hadn,
dat
steet
mie
nog
good
bie.
Ze
waren
helemaole
in
de
kos
bie
ons
en
kregen
't
middag-etn
in
de
veurkamer.
Der
waren
der
ok
wal
's
wat
bie
dee
lever
met
dn
trop
met-atn
en^
dee
huzen
dan
ok
vake
bie
ons
in
de
kökkene.
Later
vonn
mien
moo
en
va
en
ok
onze
opoe
en
opa
't
toch
wal
zunde,
da'w
de
veurkamer
neet
meer
broekn.
Hee
lag
an
de
straote
en
ie
zagen
dan
nog
's
leu
veurbiekomm.
"Wie
mot
ter
's
met
an
de
gange",
zee
mien
opa
en
dat
gebeurn.
't
Gengesken
dat
ter
naost
lag,
wodn
der
bie
an-etrokkene;
't
holt
van
de
schossteen
ging
der
of
en
mooie,
donkerrooie
tegeltjes
wodn
der
veur
emetseld.
't
Sal1emandertjen
mos
vot
en
ne
kolnheerd
kwam
der
veur
in
de
plaatse,
't
Zeil
en
't
kleed
met
de